Lepiej na rękach u babci. Czemu czasem dzieci potrzebują innych rąk do utulenie niż ręce mamy?

Praktyka noszenia niemowląt na rękach przez opiekunów ma tyleż samo zwolenników co przeciwników. Pierwsi przekonują przeciwników noszenia, iż taka forma traktowania dziecka do 3 miesiąca życia jest właściwa i stanowi drogę do osiągnięcia dojrzałości. Będąc na rękach opiekuna dziecko słyszy bicie jego serca i czuje rytm poruszającego ciała. Bezpośredni kontakt „ciało do ciała” zapewnia mu optymalną temperaturę i jakże ważne, poczucie bezpieczeństwa.
Z kolei z teorią, która mówi, że dziecka nie powinno się nosić, gdyż się do tego przyzwyczai można dyskutować. Choćby dlatego, że niemowlę już jest przyzwyczajone do noszenia. Przecież do niedawna przebywając w łonie matki było przez nią noszone i kołysane dzień i noc. Nowonarodzone dziecko, które odkłada się co jakiś czas odzwyczaja się stopniowo od ciągłego noszenia.
W pierwszych miesiącach życia noszenie na rękach jest doskonałym sposobem budowania więzi nie tylko z matką ale również z innymi osobami. Dziecko może a nawet powinno być noszone na rękach nie tylko przez mamę. Dotyczy to zwłaszcza przypadków dzieci, które najprościej można określić jako wymagające. Ramiona mamy i zapach jej ciała kojarzą się dzieciom z największą przyjemnością spożywania pokarmu. Dlatego niemowlę, którego mama stara się uspokoić na własnych rękach zazwyczaj będzie próbować znaleźć źródło pożywienia, czyli pierś. Jeśli nie może osiągnąć celu zaczyna mocniej płakać a nawet krzyczeć, prężyć się mimo usilnych starań mamy, która zaczyna bardziej się stresować. Dziecko słyszy wówczas szybsze bicie serca matki i wpada jeszcze w większy niepokój, manifestując go płaczem. Mama zaczyna myśleć, że robi coś nie tak, że nie potrafi pomóc dziecku, czasem nawet zaczyna przypisywać sobie winę za stan dziecka i myśli, że jest złą matką. Stan taki pogłębiają zmiany hormonalne, deficyty snu, zmęczenie i stres. Coraz trudniej przerwać uruchomioną kaskadę negatywnych emocji.
Wcale nie jest łatwo rozwiązać tego typu problemy. Receptą może okazać się wsparcie kogoś bliskiego np. babci. Trudno sobie przecież wyobrazić lepszą osobę jak ona – tak naturalna, emanująca ciepłem i miłością. Spokojna, opanowana babcia z wcześniejszym doświadczeniem bycia mamą, to często bezcenny dar, „system ratujący” zmęczonych
i zestresowanych młodych rodziców. Babcie mają zdecydowanie więcej cierpliwości
i opanowania. Emanujące ciepło, spokojny oddech równomierne bicie serca działają jak balsam i wpływają kojącą na stan dziecka. Mimo to, iż teoretycznie wsparcie babci wydawałoby się bezcenne to jednak nie zawsze młoda mama chce się pogodzić z tym, że ktoś inny, a nie ona potrafi uspokoić jej własne dziecko. To za sprawą często występującego zjawiska omnipotencji. Młode mamy nierzadko są głęboko przekonane, że są niezastąpione i tylko one mają prawo
i powinny opiekować się dzieckiem. Ciężko im zaakceptować fakt, że ich dziecko woli być na rękach kogoś innego. Może powinny spojrzeć na to ze zrozumieniem i przez pryzmat zdrowego egoizmu, który nakazuje młodej mamie wykorzystać sytuację, gdy ktoś chce ją na jakiś czas zastąpić, aby mogła po prostu odpocząć i zrelaksować się. Dobra mama, oprócz tego, że jest mamą, to przede wszystkim jest człowiekiem, który od czasu do czasu musi odpocząć, choćby po to, żeby mieć siłę zmierzać się ponownie z codziennym trudem macierzyństwa.